ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ – ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Το ξημέρωμα, αμέσως μετά το σκοτάδι της νύχτας, η όψη των αισθητών πραγμάτων αλλάζει. Μερικά που μέχρι τότε ήταν αόρατα γίνονται ορατά. Άλλα που ήταν θαμπά κι ανακατεύονταν μ’ άλλα αντικείμενα, τώρα ξεχωρίζουν και διακρίνονται καθαρά. Αυτό δε γίνεται επειδή τα αντικείμενα αλλάζουν μορφή, αλλ’ επειδή η σχέση της ανθρώπινης δράσης μ’ αυτά αλλάζει με τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως της ημέρας. Ακριβώς το ίδιο γίνεται στη σχέση του νου με τα αισθητά και τα πνευματικά πράγματα, όταν ο νους φωτίζεται με πνευματική γνώση που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Μόνο με το φως του πνευματικού λόγου μπορεί η ψυχή να δει τον άγιο δρόμο του Θεού. Μόνο με το φως του πνευματικού λόγου μπορεί να πραγματωθεί ή αόρατη πορεία του νου και της καρδιάς προς το Θεό χωρίς αμαρτία. Μόνο με το φως του πνευματικού λόγου μπορούμε να ξεφύγουμε από την πλάνη, την άβυσσο της απώλειας. Όπου δεν υπάρχει το φως αυτό δε βλέπουμε την αλήθεια. Όπου δεν υπάρχει το φως αυτό δεν υπάρχει θεάρεστη αρετή για να σώσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στις μονές του παραδείσου…
…Τα θαύματα του Χριστού είχαν ένα άγιο μήνυμα, έναν άγιο σκοπό. Αν κι από μόνα τους ήταν μια μεγάλη ευεργεσία για την επικράτηση του σχεδίου του Θεού, λειτούργησαν και ως μαρτυρία κι απόδειξη μιας άπειρα μεγαλύτερης ευεργεσίας. Με την ενανθρώπησή Του ο Κύριος έφερε στην ανθρωπότητα ένα αιώνιο, πνευματικό και πολύτιμο δώρο: τη σωτηρία, τη λύτρωση από την αμαρτία και την ανάσταση από τον αιώνιο θάνατο.
Ο λόγος κι η ζωή του Κυρίου ήταν η πραγμάτωση του ανεκτίμητου αυτού δώρου. Η ζωή του Κυρίου ήταν αναμάρτητη, αγία (βλ. Ιωάν. η’ 46). Ο λόγος του ήταν “πλήρης δυνάμεως” (βλ. Μάρκ. α’ 42). Οι άνθρωποι είχαν πέσει στο βαθύ σκοτάδι, στο ζόφο του σαρκικού τρόπου σκέψης, μακριά από την πνευματικότητα. Ο νους κι η καρδιά τους είχαν τυφλωθεί. Έπρεπε να υπάρξει κάποια συγκατάβαση προς την αρρωστημένη κατάσταση των ανθρώπων, να δοθεί μια καθαρότερη μαρτυρία στις φυσικές τους αισθήσεις. Έπρεπε οι φυσικές τους αυτές αισθήσεις να δώσουν μια ζείδωρη γνώση στο νου και την καρδιά, που με το φυσικό τους θάνατο οδηγούνταν στον αιώνιο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)