ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΔΑΥΪΔ – ΚΕΙΜΕΝΟ

Αν κάθε νέα έκδοση αγιογραφικού κειμένου αποτελεί ευλογία Θεού, αιτία δοξολογίας και αίνου, πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει με το ποιητικό βιβλίο των Ψαλμών. Αν είναι άγιες οι θείες Γραφές, κάτι περισσότερο έχει το ιερό Ψαλτήριο, καθώς ο αρχικός του στίχος, «μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών», ανοίγει τη θύρα της μακαριότητας, δηλαδή την κορυφή πάντων των αγαθών. Με το ιερό αυτό κείμενο του προφήτου και βασιλέως Δαυίδ εισέρχεται ο πιστός στα «εμφιλόσοφα δόγματα», τα οποία αναφέρονται όχι στα παρόντα μόνο, αλλά και στα μέλλοντα, ούτε στα ορώμενα μόνο, αλλά και στην αόρατη κτίση.
Το πρώτο και πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό στο βιβλίο των Ψαλμών είναι το όνομα του Θεού. Όλοι οι Ψαλμοί επαινούν και υμνούν με λυρισμό τον Κύριο και Θεό, του οποίου το όνομα υποδηλώνει την ταυτότητα και την παρουσία του· «Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη» (8,1). Ο Κύριος είναι εκείνος του οποίου τα θαυμαστά έργα και οι λόγοι του έκαναν τους ανθρώπους να εξυμνούν και να προσεύχονται στον αναγνωρίσιμο πλεν και προσωπικό γι’ αυτούς Θεό. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)