(ἀπόσπασμα ἀπό τόν Λόγο γιά τόν ἄνθρωπο)
Κανένα κακό καί κανένα ἐλάττωμα δέν εἶχαν θέση στόν ἄνθρωπο. Μολονότι πεπερασμένος, ἦταν τέλειος· μολονότι πεπερασμένος, εἶχε τήν πληρότητα τῆς ὁμοιότητας μέ τόν Θεό, πληρότητα ἀπαραίτητη γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ του. Καί ποιός ἦταν ὁ προορισμός του; Νά γίνει ναός τοῦ ἄπειρου, ἀίδιου καί ὑπερτέλειου Θεοῦ. Νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι ὁ νοῦς τοῦ Θεοῦ, λόγος του νά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό πνεῦμα του νά εἶναι ἑνωμένο μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἰδιότητες τοῦ χαρακτήρα του νά εἶναι θεοειδεῖς. Ἡ κατοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο συνιστᾶ, μ᾿ ἄλλα λόγια, συνένωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος–πλάσμα γίνεται μέτοχος τῆς θείας φύσεως. Ὅποιος φτάνει σ᾿ αὐτή τήν κατάσταση, ὀνομάζεται ―καί γίνεται πραγματικά― θεός κατά χάρη! Σέ τέτοια κατάσταση κληθήκαμε ὅλοι μας ἀπό τόν Πλάστη κατά τήν πλάση τῶν προπατόρων μας.
