ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ

Με τον καιρό, ο Γέροντας έβλεπε τον κόσμο να αυξάνεται. Δεν ερχόντουσαν πλέον οι κάτοικοι των γύρω περιοχών μόνο, αλλά κατέφθαναν επισκέπτες κι από μακριά. Και μαζί με τον απλό κόσμο, ερχόντουσαν και αξιωματούχοι ή πρόσωπα με κάποια, όπως λέμε, “κοινωνική επιφάνεια”: αρχιερείς, καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί διάσημοι, επιφανείς δικηγόροι, αεροπαγίτες κι ένα σωρό άλλοι. Κι ο Γέροντας μου έλεγε:
“Πάτερ μου, τι βρίσκουν σε μένα τον χοϊκό Ιάκωβο; Τι έρχονται να κάνουν τόσοι επιστήμονες σε μένα τον αγράμματο;”.
Κι έβλεπες ότι τα λόγια του τα εννοούσε. Η απορία του ήταν ειλικρινής και ανυπόκριτη. Ποτέ του δεν υπερηφανεύτηκε για το πλήθος του κόσμου που συνέρρεε να τον δει, ούτε για τα “υψηλά πρόσωπα” που τον επισκέπτονταν. Ποτέ δεν κόμπασε για την ικανότητά του να παραστέκεται στους ανθρώπους και να τους λύνει τα προβλήματα, να τους “αναπαύει”. Ποτέ δεν καυχήθηκε που οι άνθρωποι έφευγαν από το μοναστήρι αλλαγμένοι, αναπαυμένοι, ενθουσιασμένοι. Ήταν γεμάτος ταπείνωση και γεμάτος αγάπη! Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ταπείνωση – άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)