Στην Θεία Ευχαριστία, την “συγκεφαλαίωση της όλης Θείας Οικονομίας”, πραγματοποιείται η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και συγχρόνως αποκαλύπτεται η φύση και ο χαρακτήρας του μυστηρίου της Εκκλησίας, ως μυστηρίου θεανθρωπίνης κοινωνίας. Η Θεία Λειτουργία συνιστά και εκφράζει αυτό τούτο το είναι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εφ’ όσον αυτό τούτο το είναι της Εκκλησίας είναι λειτουργικό και αυτή η ζωή της είναι ευχαριστιακή. “Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσι”. Ο κόσμος προσφέρεται στον Θεό και καθίσταται του Θεού. “Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν…”. “Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν”. Ο άρτος και ο οίνος που προσφέρουμε στον Θεό συνοψίζουν και περιλαμβάνουν όλη την ζωή μας και όλο τον κόσμο μας. Αλλά και ο άνθρωπος, ο οποίος εν μετανοία μετέχει της Ευχαριστίας καθίσταται καθολικός άνθρωπος, δηλαδή άνθρωπος που υπερβαίνει την διάσπαση και την μερικότητα δια της μετοχής του στην καθολική Αλήθεια και Ζωή. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)